|
Shiro Saigo i jego Górska Burza (Yama-arashi)
Technikę Yama-arashi można było odnaleźć jako Yama-otoshi w Sekiguchi - ryu (starym stylu Jujitsu). Shiro Saigo studiował i rozwinął tą starą technikę, by używać jej w praktyce Judo sam i dzięki niej stał się bardzo sławny. Mówiono: "Nie było i nie bedzie Yama-arashi przed Saigo i po Saigo." Aby zrozumieć Yama-arashi, ważnym jest, by
poznać samego Saigo. W książce "Sanshiro Sugata", napisanej przez Tsuneo Tomitę, wydanej w 1950, autor opisuje Yama-arashi
w wykonaniu Saigo. Jak wiadomo, ojciec autora (Tsunejiro Tomita, 8 dan) był pierwszym studentem judo u prof. Kano i był znany jako jeden ze sławnej czwórki. Zostawił po sobie wiele artykułów o rozwoju technik Judo. Autor tej książki używa artykułów ojca i pisze, jak następuje:
"Kiedy Judo Kodokan walczył z wieloma innymi starymi szkołami Jujitsu, Shiro Saigo z sukcesami używał swego Yama-arashi, by pokonywać innych i odniósł wiele wybitnych zwycięstw. Ale obecnie nikt nie próbuje tej unikalnej techniki i wiele czarnych pasów jej nie zna. Dlatego opisuję tą technikę w imieniu śp. Saigo. Zanim ją opiszę, chciałbym opowiedzieć o samym Saigo. Urodził się w Aizu w Japonii. Kiedy był chłopcem, chciał być generałem armii. Był bardzo niskim człowiekiem. Ale miał wielkie serce i był odważny. Technika Yama-arashi nie jest zależna od potężnych rąk albo ciała. Zależy od silnego umysłu, niezłomnego ducha. Zgodnie z mechaniką ruchu, Yama-arashi jest oparty na zakłóceniu równowagi przeciwnika w krótkim dystansie i w ataku z pełną szybkością. To jest najbardziej dynamiczna i wymagająca największej zręczności technika spośród wszystkich innych. Jeżeli trzymamy przeciwnika w uchwycie prawostronnym (Saigo był leworęczny), Tori chwyta prawy kołnierz Uke głęboko prawą ręką i mocno chwyta prawy rękaw Uke lewą ręką, by przyjąć krańcowo prawostronną pozycję. Tori podrywa i opuszcza ciało Uke i zmusza go do kroku wstecz. W odpowiedzi na ten kierujący ruch Tori, Uke próbuje kontrować w przód, by powrócić do pozycji. Kiedy Uke próbuje ruszyć naprzód, Tori wychwytuje ciało Uke w pełnej szybkości na swoje ramię i zamiata prawą kostkę Uke jak przy Harai-goshi. Może to być nazwane połączeniem Harai-goshi i Seoi-nage (kciuk ręki chwytającej kołnierz może być wewnątrz albo na zewnątrz kołnierza). Według mojej pamięci, Saigo używał oba sposoby. Ta technika wydaje się łatwa dla każdego. Jednak w rzeczywistości jest bardzo trudna. Dlaczego Saigo tak chętnie jej używał? Saigo miał dwie wyróżniające się cechy fizyczne. Przede wszystkim, był bardzo niski. Dlatego nie potrzebował obniżać bioder, by podnieść napierającego przeciwnika. Oszczędzał czas, ponieważ nie potrzebował obniżać ciała i nie musiał martwić się o przygniecenie. Inną cechą charakterystyczną było, że jego palce (u stóp) były odmienne niż zwykle. Wszystkie palce miał skierowane na dół jak zęby grabi. Dlatego kiedy zagarniał nogi przeciwnika jak w Harai-goshi, nigdy nie chybiał wcelowanego miejsca. Jego palce zawsze trzymały się nogi oponenta jak ośmiornica. Ponadto, kiedy wykonywał swe rzuty, zawsze miał na celu tylko jeden strzał i nigdy nie spudłował rzutu. Ta technika jest bardziej efektywna dla niskiej osoby niż wysokiej." Według zapisów, Saigo miał 153 cm i ważył 53 kg. Saigo Shiro przeciw Terushima Taro W publicznych walkach między Judo Kodokan i wszystkimi innymi szkołami Jujitsu, sponsorowanych przez Akademię Policyjną w Tokio, wspaniały występ Saigo Shiro z Yama-arashi był gwoździem programu i znacznie przyspieszył rozwój Judo Kodokan. W książce ("Yama-arashi i Saigo", wydanej przez Kaikan Bunka Kodokan, czerwiec 1931), autor, Tsunejiro Tomita opisał walkę Saigo jak następuje: "Chciałbym opowiedzieć ci i opisać Yama-arashi Saigo na tle walk z innymi szkołami. Myślę, że to jest najlepszym sposobem do zaprezentowania tego rzutu. 5 maja 1885 doszło do meczu w Akademii Policyjnej Marunouchi. Shiro walczył z Taro Terushima, nauczycielem ze szkoły Yoshin-ryu (najbardziej ulubionym studentem Hikokuro Totsuki). W tym czasie Terushima był znany w świecie Jujitsu jako sławny zawodnik. Z drugiej strony, Saigo był młodym i nieznanym adeptem Dojo Kano, które w tamtym czasie jeszcze nie było rozpoznawane przez świat Jujitsu. Saigo jak zwykle walczył w swej naturalnej, lewostronnej postawie. Terushima był przeświadczony o swej przewadze, ponieważ Saigo był tak mały. Manewrował obiema rękami pod niesamowitymi kątami. Spróbował szybko uchwycić Saigo i rzucić w jednym momencie. Ale Saigo miał strategię. Dlatego nie dał Terushimie szansy na złapanie uchwytu. Terushima chciał chwycić lewy rękaw Saigo. Spróbował wystąpić krok naprzód z pełną szybkością. W tym momencie Saigo silnie pociągnął środek jego lewego rękawa. Równocześnie lewą ręka głęboko i błyskawicznie Saigo uchwycił wysoko lewy kołnierz Terushimy (kciuk pod kołnierzem). To była ulubiona i strategiczna technika chwytania Saigo. Przez podniesienie swej lewej ręki Saigo spróbował pociągnąć i pchnąć przeciwnika dokoła miejsca walki. Terushima był jednak także dobrym wojownikiem. Kiedy Saigo spróbował go podźwignąć, obszedł go, by uchwycić jego ciało do wykonania Ura-nage i O-goshi. Ale oba zawiodły. Saigo zachował kontrolę i pchnął lewą ręką nadal chwytającą lewy rękaw Terushimy, w górę bardzo silnie. Kiedy Terushima naparł, Saigo podniósł jego ciało głęboko i przemknął pod brzuchem Terushimy jak torpeda. Wtedy zamiótł lewą nogę przeciwnika jak gdyby próbując rozbić ją. Terushima przeleciał głową naprzód przez Saigo i padł na matę jak honorowo poległy żołnierz. W ten sposób, górska burza (Yama-arashi) przewalila się przez tą walkę." Shiro Saigo, 6 Dan, jest upamiętniony w Sali Sław Kodokanu dla jego wielkiego osiągnięcia. źródło: kodokan.org |