|
Tangsoodo
Tangsoodo (Tang Soo Do, tangsudo), drugi obok taekwondo czołowy koreański styl, wywodzi się, podobnie jak ono, w prostej linii od okinawańskiego karate. A pośrednio, podobnie jak zdecydowana większość występujących od wieków na Dalekim Wschodzie styli to efekt oddziaływania wspaniałej, przebogatej również pod tym względem kultury chińskiej. Oba style w swych początkach, które przypadają na lata 40 i 50 XX wieku niewiele się różniły zarówno od okinawańskiego te, jak i od siebie. Historia stylu nie sięga zbyt daleko wstecz. Pomijając czasy starożytne, częstokroć trudne do jednoznacznej interpretacji, cała historia rozpoczyna się w pierwszych dekadach XX wieku, w czasie japońskiej okupacji Korei. Z jednej strony Koreańczycy byli traktowani przez okupanta jak ludzie drugiej kategorii, ich kraj był wyzyskiwany a kultura pogardzana i wykorzeniana, z drugiej jednak strony mogli się od swoich wrogów uczyć ich sztuki walki. A był to okres, gdy w Japonii właściwej na dobre zyskało popularność Okinawa-te, które na tamtejszy grunt, jako karate, zaszczepił Gichin Funakoshi. Koreańczycy, dzięki emigracji do Japonii oraz przymusowo wcielani do japońskiego wojska, poznawali tajniki karate. Po zakończeniu II wojny światowej powstało w Korei pięć głównych szkół (kwan) walki wręcz, roszczących sobie pretensje do uznania za główną i najlepszą w kraju. Na dobrą sprawę w tamtych czasach, a było to tuż po wojnie koreańskiej, nie było jakichś wielkich różnic w tym co pod różnymi nazwami ćwiczono w Korei Południowej. Styl, znany pod nazwą Tae soo, Kong soo, czy Tang soo były właściwie tym samym. Warto dodać, że twórca taekwondo, gen. Choi stwierdza, że ćwiczył styl pod nazwą Tang soo, póki nie stworzył nazwy Taekwondo.. Na skutek współpracy i połączenia się części tych kwan doszło do wyłonienia dwóch głównych styli pretendujących do miana narodowej sztuki walki: późniejsze taekwondo gen Choia oraz właśnie tangsoodo. To, że taekwondo jest obecnie uważane za narodowy sport Korei Południowej to efekt przemian politycznych, dzięki którym jego twórca uzyskał poparcie dla swojej koncepcji koreańskiej sztuki walki. Tangsoodo musiało od tej pory rozwijać się w cieniu. Ojcem współczesnego TSD jest mistrz Hwang Kee. TSD jest od dawna popularnym stylem na zachodzie Europy, kluby w któryxh można je ćwiczyć są też w Czechach, i Rosji oraz w USA, do czego niewątpliwie przyczynił się jeden z mistrzów, stacjonujący niegdyś w Korei amerykański żołnierz, Chuck Norris (czarny pas nr 2819). Gwoli jednak ścisłości - Norris po latach zmodyfikował go i na jego bazie stworzył własny styl który nazwał chun kuk do, „Uniwersalna Droga”. W ostatnich latach ta ciekawa sztuka dotarła i do Polski – za oficjalną datę przyjmuje się tu 24 lutego 2001, gdy po raz pierwszy w naszym kraju, w Pionkach, koło Radomia, odbyło się I seminarium z mistrzem tangsoodo, Suresh Nar, 5 dan, reprezentującym International Martial Arts Association (IMA). Obecnie zdecydowana większość polskich klubów tangsoodo należy do Stowarzyszenia Tangsoodo Polska z siedzibą w Puławach, zrzeszonego w Cheezic Tang Soo Do Fedration, USA. W Polsce oprócz STSDP, największej i najaktywniejszej organizacji, działa Wielkopolski Klub Tang Soo Do Moo Duk Kwan w Lesznie oraz jeden klub zrzeszony w European Tang Soo Do Moo Duk Kwan Federation w Iławie. Jakie są wyróżniki tangsoodo na tle innych, bardziej znanych styli? Najprościej można stwierdzić, że styl ten znajduje się wpół drogi między taekwondo a okinawańskim karate, z którego wszak wywodzą się oba style. W tangsoodo ruchy są mniej kanciaste, postawy nie tak sztywne jak w karate, ale jednak mnie swobodne, mniej płynne, niż w szeroko pojętym taekwondo. W największym skrócie elementami treningu tangsoodo są: Hyung – formy, z których część przypomina okinawańskie, a część to oryginalny wkład mistrzów tangsoodo, są też zróżnicowane w zależności od federacji; Jok Ki – techniki nożne, zbliżone do kopnięć z taekwondo, wykonywane na wszystkie strefy ciała; Soo Ki (techniki ręczne), zbliżone do typowo karateckich, w STSDP uzupełniane technikami bokserskimi, zadawane tu są zarówno na korpus jak i na głowę; Il Soo Sik – walka na jeden krok, w większości organizacji TSD bardzo ważny element treningu tej sztuki walki, są to różne kontry na wcześniej zaaranżowane ataki, ważny element egzaminów na stopnie uczniowskie. Dea Ryun - wolna walka na zasadach sportowych, semi i full contact w rękawicach ochraniaczach; Filozofia – nacisk kładzie się na kształtowanie postaw tolerancji, poszanowania dla każdego, patriotyzmu, szacunku dla etykiety dojang itp. Ho Sin Sul – samoobrona przed różnorodnym atakami, za pomocą dźwigni, rzutów uderzeń itp, w STSDP w ramach samoobrony dodatkowo ćwiczy się elementy walki zapaśniczej, także w parterze ; Kyuk Pa - łamania - nie we wszystkich federacjach; Moo Ki - broń – długi kij, nunchaku, nóż itp. Podziękowania dla Marcina Kostyry, prezesa Stowarzyszenia TangSooDo Polska za wsparcie, bez którego ten artykuł nie powstałby w tej postaci oraz za udostępnione materiały. Źródła: www.tangsoodo.pl http://www.pztkd.lublin.pl/download/Wywiad%20z%20Czojem%20-%20ekran.pdf Jodan |